| |
| |
|
|
| |
» Publikacje » Iniekcja ciśnieniowa
Iniekcja ciśnieniowa to - w założeniach zabieg stosunkowo prosty technicznie, dopiero sama jej realizacja, nie mówiąc o sposobie kontroli efektów, napotyka znaczne trudności. Wykonujący iniekcję powinni znać przede wszystkim technologię i fizykę danej budowli. Iniekcja polega bowiem na stosunkowo skomplikowanej interwencji inżynierskiej, w której należy wykorzystać doświadczenia z kilku dyscyplin, np hydrotechniki, górnictwa, geotechniki, budownictwa przemysłowego i komunalnego, konserwacji zabytków itd. Z doświadczenia i rozpoznania wynika, że najtrudniejszym zadaniem jest zabezpieczenie tą metodą obiektów zabytkowych, co spowodowane jest złożonością czynników, które należy uwzględnić w tego typu zabiegach, jak również specjalnymi zaleceniami obowiązującymi przy realizacji prac w takich obiektach.
Przykładowo mur z cegły, jako ośrodek iniektowany, może być traktowany, w zależności od stanu zachowania, bądź w miarę jednorodny porowaty, bądź - w przypadku spękań - jako nieszczelny. Po rozpoznaniu ośrodka ustalamy, czy należy wykonać ogólne wzmocnienie konstrukcji,czy tylko uzupełnienie rys i spękań, a może, jak to ma miejsce przy zabytkowych obiektach archeologicznych, jedynie ogólne zmniejszenie porowatości. Następnie dokonujemy wyboru rodzaju iniektów oraz technologii wykonania zabiegu.
Iniektami nazywamy związki, które wprowadzone w dany ośrodek powodują, w wyniku zachodzących procesów żelowania, twardnienia lub wiązania zmianę jego cech fizycznych. Iniekty można podzielić na dwie podstawowe grupy o różnych właściwościach.
- roztwory koloidalne i rzeczywiste, zachowujące się jak ciecze newtonowskie, do których należy np. szkło wodne, żywice syntetyczne itp
- roztwory, które, obok fazy ciekłej, zawierają w swym składzie cząsteczki ciał stałych, np zaczyn cementowy lub wapienny.
Wymienione grupy iniektów zupełnie inaczej zachowują się w trakcie wprowadzania ich w ośrodek iniektowany i dlatego niezbędna jest znajomość ich właściwości oraz ich reakcji z konkretnym materiałem, w który zostały wprowadzone.
Po ustaleniu stanu technicznego konstrukcji murowej jako ośrodka iniektowanego, jak i doborze iniektu, należy określić minimalne oraz maksymalne ciśnienie dla zbiegów iniekcyjnych. Decyduje o tym przede wszystkim bezpieczeństwo konstrukcji oraz optymalny w danych warunkach zasięg rozchodzenia się iniektu. Ustalone wartości ciśnienia mają decydujący wpływ na dobór właściwego sprzętu oraz ustalenia tych parametrów, jak wielkość przepływu iniektu, średnica otworów, przypuszczalny czas iniekcji oraz sposoby jej realizacji i zabezpieczeń w czasie trwania zabiegu.
|
|
| |
|
|
|
|
